Dick Donker

De natuur is voor velen een idyllische plek, puur en onaangeraakt. Vooral als we niet middenin die natuur staan, zoekend naar een ANWB-paddenstoel of ons ergerend aan luidruchtige medewandelaars. Dan geldt alleen de herinnering en die kan behoorlijk vertekend zijn. Dick Donker pepert dat in door zijn landschappen onder te dompelen in een vaalblauwe kleur. Die koelt ons sentiment af en schept genoeg afstand om te zien dat het landschap behoorlijk wat sporen draagt van de mensen die wij in onze herinnering hebben uitgegumd.*

For many, nature is an idyllic place, pure and untouched. Especially when we are not standing in the middle of that nature, looking for an ANWB way-finder stone or being annoyed by bellowing fellow hikers. Then only the memory counts, and that can be quite distorted. Dick Donker teases this by submerging his landscapes in a faded blue colour. This cools down our sentiment and creates enough distance to see that the landscape bears quite a few traces of the people we have erased from our memories.