Diederik Gerlach

Diederik Gerlach (1956) verwijst in zijn schilderijen regelmatig naar het verleden. Hij put daarbij uit zijn archief van afbeeldingen uit oude reis- en reclamefolders en fotoalbums maar citeert ook uit de kunstgeschiedenis, met name de Duitse Romantiek. Na een zorgvuldig proces van formeren en deformeren krijgen deze beelden een nieuwe gedaante.

Vaak is dat een alpine wereld die verborgen lagen en citaten bevat. De ruimte in het schilderij is meestal dubbelzinnig, aan de randen wordt de voorstelling afgebroken of het beeld wordt verticaal in tweeën gedeeld als een opengeslagen boek. Vaak plaatst Diederik Gerlach midden in het beeld een ornamentale of embleemachtige vorm. Zo'n Fremdkörper zet het schilderij in beweging: de ogenschijnlijk vertrouwde voorstellingen worden hiermee op scherp gezet en krijgen een bredere betekenis. Diederik Gerlach beschouwt de grondslag van zijn werk als autobiografisch, maar het schilderij is geen reconstructie van zijn herinneringen. Er is eerder sprake van een sublimatie van het verleden, hij creëert als het ware geheel nieuwe herinneringen die autobiografisch zouden kunnen zijn.