Margot de Jager

De landschappen die Margot de Jager schildert zijn hersenspinsels, bouwwerken die zij optrekt in haar geest en vertaalt op het doek. Ze bestaan niet echt, zijn nergens en toch herkennen we ze. Met huizen als schuren, bomen als kaal geplukte scheerkwasten en caravans als koekblikken roept De Jager een oergevoel op. Dit is een schematische wereld waarin we intuïtief de weg kennen, ook al kan een huis veranderen in een vlag of oplossen in een weiland.

The landscapes that Margot de Jager (Jakarta, Indonesia, 1956) paints are her fantasies, structures that she constructs in her mind and then translates onto canvas. They don't really exist, are nowhere and yet we recognise them. With houses like barns, trees like picked bare shaving brushes and caravans like biscuit tins, De Jager evokes a primal feeling. This is a schematic world in which we intuitively know the way, even if a house can turn into a flag or dissolve in a meadow.