Pieter Defesche

Na Auschwitz kan je geen gedichten meer schrijven, stelde de Duitse filosoof Theodor Adorno. De Nederlandse schilders die tijdens de Tweede Wereldoorlog artistiek volwassen werden, vonden juist dat ze het nazigeweld moesten beantwoorden met levenslust en lyriek. Pieter Defesche ging daarin het verste. Hij schilderde landschappen als mythische decors voor een leven in hogere sferen, helder en kleurrijk. In dit specifieke werk, gemaakt in zijn laatste levensjaar, vormen weelderige oeverplanten de poort tot een blauwe loper die leidt naar de verte en, wie weet, het leven na de dood.*